Tellallar çıkartarak haykırdı ulu bir ses: Dağına taşına buğdaylar serpin; müslüman ülkede kuşlar aç kaldı demesinler. Asırlar öncesinden halka halka yayılan bu hakikat, saplandı bir mümin zatın yüreğine, adı oldu Safahat.

    Durma vakti değildi, yürümeliydi İnebolu’ya, Ankara’ya, Konya’ya. Kastamonu’da Nasrullah Camisi’nin tırmanıp minberine bir yıldırım gibi düştü. Sonra Ankara’da bir gece fırlayıp yatağından, kağıt bulamayınca duvarına kazıdı Tacettin Dergahı’nın.

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.

Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!

Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım.

Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.

Türk’ün özü Akif’in sözlerinde mücessem olmuştu adeta. Kendisini düşünmeyen, kendisi için yaşamayan Akif’in sözlerinde. Üşür müydü böyle bir şair söz meclislerinin mana ateşlerinde. ‘’Ey şehit oğlu şehit isteme benden makber.’’ derken de ölümünde kendisine mezar yeri gösterilmeyen Dünyanın tek milli ve sahici şairi olarak şehitlik makamını mı arzulamıştın yüce mevladan, bilemedik. Rahmet ve minnetle, ruhun şad olsun.

“Allah, bir daha bu Millete İstiklâl Marşı yazdırmasın!..”